Tunç Öndemir - Kırlangıçlar

Nasıl da alışıyor insan, nasıl da unutuyor
Çektiğin acılar yüzüne vuruyor
Gözlerinin denize kıyısı var gibi
Hiç tatmadığım acılar o kıyıya vuruyor

Bana rağmen açan bir çiçek, tutsaklığını fark edecek
Kırarak kafesi yuvaya veda ediyor

Uçuyor kırlangıçlar, o rengarenk kaçışlar
Gözyaşlarının lekesi kan revan bakışlar
Hasret en derininden, geçiyor kendiliğinden
Süzüle süzüle geçmişimi siliyor